Als ik u de vraag stel: “Mag een zwakbegaafde kinderen krijgen?”, wat is dan hierop uw antwoord?
In dit betoog verdedig ik het standpunt waarom zwakbegaafde mensen wel kinderen mogen krijgen.
Kijkt u eens goed naar het plaatje hiernaast; het is het eerste wat u is opgevallen aan dit artikel.
Als ik u nu de vraag stel: “Mag een zwakbegaafde kinderen krijgen?”, wat is dan hierop uw antwoord?
De persoon hiernaast is een zwakbegaafde met een IQ tussen de 70 en 85. Hij is ondanks zijn zwakbegaafdheid een beroemde acteur in Amerika. Zo heeft hij 4 jaar lang zijn eigen serie gehad en acteert hij daarnaast in vele andere bekende series zoals E.R. en Touched by an Angel. De meesten van jullie zullen in eerste instantie geantwoord hebben dat hij geen kinderen mag krijgen. Nu het bekend is wie hij is, zijn jullie dan gedachten veranderd? Zo ja, dan vindt ik het een beetje hypocriet.
Momenteel is in de politiek een heftige discussie gaande over de vraag: “Mag een
zwakbegaafde kinderen krijgen?”
Toen ik deze vraag hoorde, kon ik niet geloven dat deze vraag überhaupt werd gesteld. Ik zal u kort proberen uit te leggen waarom ik deze vraag zo frappant vind. Mijn standpunt is dat een zwakbegaafde wel kinderen mag krijgen en ik zal mijn standpunt hieronder toelichten.
Om te beginnen is elk persoon gelijk en heeft iedereen rechten en plichten. Dit geldt dus ook voor een zwakbegaafde. Dit is wettelijk zo bepaald en hier kan dan ook geen discussie over bestaan. Ook volgens artikel 1 van de grondwet (gelijkheidsbeginsel) is men ongeacht kleur, leeftijd, ras of geestelijke vermogen gelijk en moet dus als zodanig behandeld worden. Onderscheid maken tussen gezonde mensen en zwakbegaafden betekent handelen in strijd met de wet. Daarbij komt ook nog, dat niet iedereen met elkaar vergeleken kan worden. Elke persoon en omstandigheid is weer anders.
Als we verder kijken, worden er veel vragen gesteld zoals “is het wel verstandig?” en “is dit wel goed voor hun kinderen?”. Terechte vragen die zeker gesteld mogen worden. Duiken we in wetenschappelijke onderzoeken, dan blijkt dat geen mens er van houdt om de les gelezen te worden, laat staan betutteld te worden . Dit is voor een zwakbegaafde dan ook geen uitzondering. Ook heeft onderzoek uitgewezen dat er geen sprake is van een erfelijke factor waardoor kinderen een verhoogd risico zouden lopen om ook zwakbegaafd geboren te worden. Dat wil zeggen dat een baby van een zwakbegaafde niet per definitie zwakbegaafd geboren wordt. Het hoeft ook niet zo te zijn dat een baby van een zwakbegaafde spastisch is, Syndroom van Down heeft of andere afwijkingen omdat de ouders zwakbegaafd zijn . Het argument van erfelijke zwakbegaafdheid vervalt. Daarnaast bestaat er een sociaal vangnet om hen hierin te begeleiden. Echter wordt dit niet altijd gewaardeerd, juist toegepast of begrepen. Literatuur en praktijksituaties heeft laten zien dat met de juiste begeleiding een zwakbegaafde heel goed weet te beslissen of ze wel of niet in staat zijn om kinderen groot te brengen . Met een beetje hulp weten ze ook zichzelf heel goed te redden! Een goed voorbeeld hiervan is William Westveer, directeur van de Verstandelijk gehandicapten vereniging Onderling Sterk. Hij en zijn vrouw zijn zwakbegaafd, maar hebben samen toch twee gezonde zonen van 14 en 11 jaar. Dit is mede tot stand gekomen dankzij een sociaal vangnet dat juist fungeert . Hierdoor draait dit gezin “normaal” mee in de Nederlandse Maatschappij. Ook ben ik realistisch genoeg om te beseffen dat er altijd zwakbegaafde mensen zullen zijn waarvoor het misschien niet verstandig is om kinderen te nemen. Echter, wie ben ik om hen dit menselijk recht af te nemen? Er zijn hele protocollen in het leven geroepen om te bepalen of zwakbegaafde mensen wel of geen kinderen mogen krijgen. Het uitgangspunt in deze protocollen is dan vaak het IQ van de zwakbegaafde. Ik vraag me af of zo’n protocol dan ook voor de “gezonde” mensen telt, zoals Kelly of Patty Brard10 (beiden een IQ van 52). Gaan we nu een groep mensen stigmatiseren, hetgeen een gevolg is van een protocol? Een protocol is doorgaans gebaseerd op gemiddelden en laat geen ruimte voor individuele beoordeling.
Aan de andere kant wordt vaak als argument genoemd, dat zwakbegaafde mensen niet voor kinderen kunnen zorgen. Ze lopen immers zelf vaak achter in ontwikkeling en kunnen niet goed voor zichzelf zorgen. De zwakbegaafde mensen hebben te maken met gedragsproblemen zoals beweeglijkheid, concentratieproblemen, impulsiviteit, koppigheid en agressie. Tevens kan het zijn dat door de lagere intelligentie het normbesef te zwak is. Door het gebruik van deze argumenten worden zwakbegaafde mensen over één kam geschoren, hetgeen niet rechtvaardig is. Het beoordelen van alle zwakbegaafde mensen op basis van deze argumenten, zonder te kijken naar individuele gevallen, is een vorm van discriminatie. Dit wordt alleen gedaan omdat wij vinden dat alle zwakbegaafde mensen een laag normbesef hebben, waardoor ze niet in staat zouden zijn om voor hun kinderen kunnen zorgen. Elke persoon is uniek, en daarom moet er altijd gekeken worden naar de leefsituatie van een persoon voordat men een oordeel velt over deze groep mensen.
Een ander veel genoemde tegenargument is dat met begeleiding “het” ook fout kan gaan. De reden hiervan is dat begeleiding niet 24 uur per dag aanwezig kan zijn en dat deze soms niet naar behoren functioneert. Het is mogelijk dat begeleiders na veel dienstjaren verroest zijn in hun functie en niet meer door hebben of ze nog steeds hun werk naar behoren uitvoeren. Voor deze mensen moet er meer geïnvesteerd worden in opleidingsmogelijkheden, zodat men niet dirigerend optreedt, maar juist een goede begeleiding kan bieden.
Dus de volgende keer als u geconfronteerd wordt met de vraag “mag een zwakbegaafde kinderen krijgen?” , dan weet u eigenlijk al diep van binnen dat deze vraag niet gesteld mag worden omdat dit de rechten van de mens schend. Wij weten dat onderzoek heeft aangetoond dat medisch en wetenschappelijk hen niks in de weg staat, dat er genoeg positieve praktijkvoorbeelden zijn en dat protocollen niet zullen helpen. Wij weten immers dat niet iedereen hetzelfde is en dat elk levend wezen uniek is. Een ieder zal dan ook moeten beamen dat zelfs “gezonde” mensen niet altijd een kind fatsoenlijk kunnen opvoeden.
Dus wie zijn wij om hun dit recht af te nemen?
